Η ποιητική συλλογή αποτελεί πρώτη εκδοτική παρουσία του Αλέξανδρου Δεδιλιάρη. Εισέρχεται στο πεδίο της νεοελληνικής ποίησης με εφόδιο την πανεπιστημιακή σπουδή και επαφή με την παράδοση, τον ομοιοκατάληκτο στίχο ειδικότερα (και με αναφορές στην ποιητική φιγούρα του Κ. Καρυωτάκη). Ο νεοεμφανιζόμενος δημιουργός τέμνει το χθες με το σήμερα υπηρετώντας τη μορφική δομή της ομοιοκαταληξίας. Παράλληλα, συμβάλλει στον εύλογο διάλογο που έχει ξεκινήσει τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και εμπράγματα με δείγματα γραφής από νεότερους υποστηρικτές που τοποθετούνται επί του θέματος σε μια νέα βάση δημιουργικής πρότασης.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ
Λεγόμαστε «σοφοί» και «ποιητές»,
τίτλοι ενός αιώνα περασμένου,
ξεβράσματα απ’ άλλες εποχές,
ενός καιρού παλιού κι αγαπημένου.
Φίλοι και συγγενείς μας λοιδορούν
λέγοντας πως η τέχνη δεν προσφέρει
χρήματα στους ανθρώπους για να ζουν
μ’ ένα πιάτο φαΐ το μεσημέρι.
Μας φαίνεται η γνώμη τους ρηχή,
καταραμένοι δίχως αμαρτία
στη σκέψη μας η ποίησις ηχεί
και πρόσω ολοταχώς ψωμοζητία!
Γυρίζοντας τον δρόμο σκεπτικοί
ψάχνουμε για τοπία και εικόνες,
ώσπου να έρθει η ώρα η κακή
να πρέπει να θεσπίσουμε κανόνες:
«Προέχει εργασία σταθερή,
ένας μισθός ίσα να μην πεινάμε!»,
μα κείνος απ’ την πένα μας στερεί
και μάταια σ’ αυτήν ξαναγυρνάμε.
Ορθόδοξοι πιστοί στη συγγραφή
των ονείρων μας άξιοι Δον Κιχώτες
στάζουμε τη μελάνη στο χαρτί
πλάθοντας δράκους, κάστρα και ιππότες.